Praca o charakterze edukacyjnym to nieustanne balansowanie między przekazem wartości i powstrzymywaniem się przed tym. To niekończący się dylemat: w jaki sposób uniknąć formowania, a jednocześnie nie pozostawić drugiego człowieka samemu sobie — szczególnie w obliczu trudności, jakich doświadcza. Jak być opiekunem, który nie ubezwłasnowolnia troską? Jak zafascynować, by nie uwieść? Jak zaintrygować naszym pomysłem, aby nie stał się źródłem jedynie słusznych poglądów na wszystko? Jak dawać wzorzec działania, który nie stanie się zamknięta matrycą? Odpowiedź na to jest dość prosta — po prostu oprzyjmy nasze działanie na obustronnym zaufaniu. Potraktujmy młodych poważnie. Tak, jak sami chcielibyśmy być traktowani. A co z warunkami edukacji zdalnej? Relacja może być budowana także na odległość. Codziennie w Polsce setki dorosłych udowadnia, że można przez lata przebywać w jednym pomieszczeniu z grupą ludzi, w klasie i nie zbudować żadnych trwałych relacji… Zatem właściwie co za różnica,